Van fietstocht naar pelgrimstocht

Ik wilde een pelgrimstocht maken onder het motto “Pelgrimstocht 2008, Onderweg van Pasen tot Pinksteren”. Ik voelde mij niet direct ‘op pelgrimstocht’. Dat moest groeien door ervaringen. De eerste dagen vroeg ik mij wel af wanneer het zou gaan voelen als pelgrimstocht. Op een gegeven moment hield ik me er niet meer mee bezig. Het is zeker wel een pelgrimstocht geworden en dat niet alleen door het weer of de diefstal. Ik kan, ook achteraf niet, niet aangeven vanaf welk moment dat het geval was. Misschien toch al van af de eerste dag.

Voor mij geldt dat het Spaanse deel van de pelgrimstocht niet kan zonder het eerste deel tot en met Frankrijk. Er was een groot verschil tussen deze twee delen. Tot aan de Pyreneeën was ik voornamelijk alleen. Ik had ‘s avonds veel tijd om me te bezinnen en ook overdag nam ik af en toe de tijd om rustig in een kerk te gaan zitten.

Vanaf Spanje overnachtte ik veel in herbergen. De avond werd dan gevuld met ontmoetingen. Deze ontmoetingen waren voor mij erg belangrijk. In het eerste deel van de Spaanse ‘Camino’ (de pelgrimsroute) voelde ik mij vooral voorbijganger en buitenstaander ten opzichte van de andere pelgrims, omdat mijn tempo als fietser anders was dan de wandelaars, die in de meerderheid waren en omdat ik weinig mensen meermalen heb ontmoet. Hoewel het verschil in snelheid tussen fietsers en wandelaars blijft, ben ik me na de diefstal van de bagage in Logroño wel helemaal deel van de ‘Camino’gemeenschap gaan voelen. Dat was een bijzondere en waardevolle ervaring. Naar mijn idee was dat vooral mogelijk door het bezoek aan de pelgrimsherbergen, waarin ik met verschillende andere pelgrims ervaringen deelde en ook concrete hulp kreeg.

Hoogtepunt van mijn pelgrimstocht was op Hemelvaartsdag (de dag na aankomst in Santiago) de uitnodiging om het beeld van Jacobus te mogen omhelzen en het beleven van de pelgrimsdienst in de grote en volledig gevulde kathedraal van Santiago, inclusief het zwaaien van het grote wierookvat. De bustocht naar Cap Finister - ‘het eind van de wereld’ - de dag daarna was een mooie ‘toegift’.

Toen ik zaterdagavond op Schiphol landde werd ik opgewacht door mijn echtgenoot Marjan en dochter Machteld. Reinout was bij opa en oma in Deventer gebleven. Die zou ik pas woensdag weer zien.
Het was erg fijn om opgewacht te worden na zes weken van huis te zijn geweest. Toch voelde het weer snel normaal. Wel was ik blij dat ik nog een week thuis had, om een begin te maken met het verwerken van mijn ervaringen.
Verder heb ik veel op mijn oude fiets gefietst en ben bij veel mensen langs geweest om mijn verhaal te doen. Deze bezoekjes zijn belangrijk, omdat ze helpen je ervaringen te verwoorden. Er gaat veel in je hoofd om, maar het zal nog enige tijd duren voordat daar een consistent beeld uit naar voren komt.

Elke pelgrimstocht is uniek door de verschillende omstandigheden en gebeurtenissen, maar vooral door de persoonlijke doelstellingen die je hebt bij het besluit om zo’n tocht te gaan doen. Terugkijkend kan ik zeggen dat mijn pelgrimstocht aan mijn verwachtingen heeft voldaan, al is het niet goed mogelijk om dergelijke verwachtingen helder te verwoorden. Ik ben verrijkt van mijn pelgrimstocht thuisgekomen.